Podwójny agent - Prolog

Wiem, zjebany tytuł, ale wpisałam pierwszy lepszy, jaki wpadł mi do głowy xD W ogóle tekst jest króciutki, co mam nadzieję mi wybaczycie. Prologi w moim wykonaniu są zazwyczaj krótkie, niskiej jakości, a jak już coś wyjdzie w miarę porządnego, to spapram to następnymi rozdziałami. Cóż, takie życie amatorskich pisarzy od siedmiu boleści :D
Na początku miałam w planach umieszczenie całego rozdziału, któremu brakuje odrobiny do końca, ale z racji tego, że źle się czuję od rana, nie dam rady napisać nic sensownego. Rzadko choruję, a jak już się zdarza, to nie jestem zdolna do myślenia ._. Niech będzie to wytłumaczenie na tytuł, który miał być zajebisty.
Za jakiś tydzień dodam drugi rozdział "Z miłości..." (w końcu, ty młocie!), w którym wystarczy dopisać jedną akcję. Wstyd się przyznać, ale z początku zapomniałam o tym opku, dopiero kiedy ludzie się o niego upominali, zaczęłam tworzyć coś w wordzie, ale, głupia ja, zapomniałam, co tam miało być dalej :D Niby cały zarys histori mam we łbie, ale trzeba to jakoś zwiększyć pomniejszymi akcjami, a jedna taka wyparowała mi właśnie z głowy.
Także tego... dziękuje, że czytacie moje bazgroły i cieszę się, że połowie czytelników się one podobają. Dobrze, koniec tego mega-długaśnego wstępu, czas na nocię;

Uchiha Sasuke szedł spokojnie przez korytarz, zmierzając do biura swojego ojca. Dosłownie przed chwilą dostał informację, że Fugaku go wzywa, więc jakiekolwiek plany na dzisiejszy wieczór szlag trafił. Miał już dwadzieścia jeden lat, powinien szaleć, a nie pchać dupę w interesy rodzinne, jednak nie miał innego wyjścia - Uchiha było szanowanym i bogatym klanem, założycielem „Hebi”, gangu, do którego niestety należał. Chciał, czy nie, musiał pomagać, mimo że mógłby robić w tym czasie inne rzeczy. Chociaż należenie do tak popularnej organizacji miało też swoje plusy, choćby w postaci misji, które, jak na swój młody wiek, Sasuke lubił wykonywać. Jednak nie wszystkie przypadały mu do gusty, gdyż czasami musiał po prostu babrać się w papierach, a to wymagało od niego tylko i wyłącznie cierpliwości oraz siedzenia na tyłku i myślenia. Wolał wymachiwać bronią na prawo i lewo, w ogóle nie przejmując się poszkodowanymi.
Kiedy znalazł się przed drzwiami pożądanego pokoju, złapał za klamkę i bezpardonowo wszedł do środka. Zrobił kilka kroków w stronę biurka, przy którym siedział Fugaku, po czym założył ręce na piersi.
 - Jak zwykle nie umiesz pukać – mruknął złośliwie mężczyzna, ściągając z nosa okulary i kładąc je na blacie, tuż obok dokumentów. Prawdopodobnie przed chwilą je przeglądał.
 - Czego chcesz? – spytał oschle Sasuke, przyglądając się ojcu. Naprawdę, w tej chwili wolałby znaleźć się w barze, tak jak się to umówił z Suigetsu. – Wiesz, że miałem plany?
 - To już ich nie masz – zaśmiał się. – Chciałbym cię prosić o maleńką przysługę. Bardzo ważną.
Brunet milczał.
 - Jak widzisz, Taka ma wielu szpiegów, w tym niejakiego Namikaze Minato. Chciałbym abyś także trochę powęszył. – Wstał z fotela, obitego w czarną skórę, otworzył szufladę, a później wyciągnął z niej jakąś fotografię, którą migiem przekazał Sasuke.
 - Namikaze? To ten od prochów? – spytał, spoglądając na zdjęcie przedstawiające młodego mężczyznę o blond włosach i niebieskich oczach.
 - Okazało się, że nie ma z nimi nic wspólnego – odparł Fugaku, wracając na swoje miejsce. – Tak naprawdę, nazywa się Uzumaki Naruto, ma dwadzieścia jeden lat i jest informatorem Taki. Mamy z nim drobne problemy, dlatego chcę, żebyś ty się nim zajął. Obecnie znajduje się na przedmieściach Konohy, adres zamieszkania podany jest na odwrocie zdjęcia.
 - Skoro wiecie, gdzie mieszka, to dlaczego nie sprzątniecie go sami? – zapytał brunet, chowając fotografię do kieszeni swojej bluzy. Nie miał ochoty bawić się w żadne gierki z tym chłopakiem, a z tego co zrozumiał, zadanie to zajmie mu więcej czasu, niż pozostałe.
 - Potrzebujemy informacji o Tace, a jak na razie tylko jego zdołaliśmy namierzyć, resztę zostawiam tobie. Masz wydobyć z niego wszystko, co wie na ten temat, a później się go pozbyć. Oczywiście nie powie nic nieznajomemu facetowi, choćby ten mu groził, dlatego myślałem o pewnej formie więzi.
 - Mam go w sobie rozkochać? – Uchiha uniósł jedną brew do góry, po czym prychnął. – Nie ma mowy.
 - Byłoby to najlepsze rozwiązanie – stwierdził kwaśno starszy z rozmówców, patrząc krzywo na syna, i westchnął. – Wystarczy, że się z nim skumplujesz, potem pójdzie jak z płatka. Masz trzy miesiące, powodzenia.